In 2005 won de Zeeuwse cabaretière Katinka Polderman het Leids Cabaretfestival. Ik zag haar in die periode in 't Beest in Goes en vond het best aardig: ontwapenende lulligheid, geestige liedjes. Tegelijkertijd vroeg ik me toen af of hoe lang het leuk zou blijven en of ze in haar eentje ook een avondvullend programma zou kunnen brengen.
Vanavond - inmiddels drie jaar en honderdduizenden Pi-pa-pijpen-hits op YouTube verder - zag ik haar weer, in het Arsenaaltheater in Vlissingen, met haar nieuwe programma Polderman kachelt door. De twijfels van toen zijn wel weggenomen, want ze is behoorlijk overtuigend. Haar stijl is weinig veranderd: droogkomisch, licht chaotisch, vol ironie en zelfspot. Het lijkt nergens over te gaan, maar toch zegt ze tussen de regels door veel. De eenvoud is (net als de chaos) bedrieglijk, want het programma zit behoorlijk knap in elkaar.
Liefdesliedjes ontaarden door het vergeten van de naam van de minnaar ('het was iets met een V of een W'), een nummer als Hoe zou het zijn in Tanzania is even hilarisch als wrang en het terugkerende hedendaagse 'sprookje' over schlemiel Henk is uiteindelijk een rake typering van betuttelend Nederland. ,,Je kunt zeggen wat je wil over dit landje, maar de zaken zijn hier wel goed geregeld."
,,Het is een fase", zegt Polderman relativerend over elk hoogte- en dieptepunt in haar bestaan. Artistiek gezien is het in elk geval een rijke fase.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten