Afgelopen avond Bløf in het Arsenaaltheater in Vlissingen. Een semi-besloten optreden, bedoeld als probeer-uit voor het nieuwe album en de komende clubtour. De band was behoorlijk op dreef en speelde vrijwel alle nummers van Oktober. Volgens mij alleen Eilanden, Labrador en Kouder dan ijs niet gehoord.
De nummers die me het meeste bevielen waren Wij geloven nergens in (de opening van de avond), Liefdesbrief en het ontroerende Zo mooi, zo mooi. Maar het materiaal is nog vers. De ware kwaliteit komt vaak pas later bovendrijven.
Na afloop klonken er waarderende woorden over het nieuwe werk, maar ook wel kritische geluiden. Niet iedereen is even gecharmeerd van het sterk ingetogen karakter ervan. Een verrassing voor velen was Hoe lang blijf je binnen, een breekbaar klein nummer, waarin behalve Paskal ook Bas en Peter akoestische gitaar spelen.
Misschien nóg verrassender was dat behalve het Oktober-repertoire ook veel werk uit een inmiddels ver Bløf-verleden werd gespeeld, zoals Eén dag op de grens, Ik denk dat ik ga lopen en, het slotnummer, Helder. Ze klonken opmerkelijk onverslijtbaar.
Ook Ramses Shaffy's Zing vecht huil bid lach werk en bewonder kwam voorbij, maar een onmiskenbaar hoogtepunt was wederom De mooiste verliezers, inclusief het inmiddels even klassieke Counting Crows-citaat. Dat blijft, wat mij betreft, Bløf op z'n best.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten