Afgelopen weekeinde geopend: Fernando Sánchez Castillo in De Vleeshal. De eerste expositie onder leiding van Benedetti en dus, hoe dan ook, een eerste statement. Hij lijkt nog meer de nadruk te leggen op de relatie tussen de kunst en de directe omgeving: de Vleeshal zelf, het centrum van Middelburg.
Tegelijkertijd is het ook geen opgelegd verband. Het werk van Sánchez Castillo gaat over oude en nieuwe monumenten, over mediabeelden die historische gebeurtenissen vastleggen en daarmee op zichzelf monumenten worden, zoals de man die triomfantelijk op het omvergehaalde beeld van Saddam Hussein staat. Het is, bij nadere beschouwing, één groot Droste-effect in De Vleeshal: een monument in een monument in een monument (en misschien nóg wel een niveau).
De expositie is niet eenvoudig te doorgronden. Wat treft is vooral het gebruik van brons. De autobanden, de stenen, de takken - het gereedschap van betogers - blijkt, hoe levensecht ook, door Sánchez Castillo van brons te zijn gemaakt. Daarmee zijn ze op hun beurt ook weer monumentaal geworden.
Wat Benedetti in De Kabinetten van De Vleeshal doet, lijkt misschien gemakzuchtig, maar is toch heel waardevol. Hij heeft de omvangrijke collectie, die is ondergebracht bij het Muhka in Antwerpen, geïnventariseerd en daaruit een eerste selectie gemaakt, met werken van onder anderen Marinus Boezem, Willem Buijs, Terry Fox, Douglas Gordon, William Verstraeten en Ian Wallace. Vanaf volgende maand volgt een tweede greep.
De nieuwe Vleeshal-directeur legt op die manier zijn eigen verbanden, markeert zijn positie ten opzichte van het Middelburgse verleden en geeft bovendien inzicht in het erfgoed en de rijke historie van De Vleeshal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten