Een naam om te onthouden

Dit is iemand om de komende tijd in de gaten te houden: Patrick Le Duc. Singer-songwriter uit Goes, voorheen bekend van de band Sonarphonic, maar tegenwoordig solo aan de slag.

Hoewel, solo? Onder anderen Paskal Jakobsen en Peter Slager van Bløf werken mee aan zijn album Square Moods, dat volgend jaar moet uitkomen. Martijn Bosman drumt op de plaat. Daarnaast heeft Le Duc onlangs al een live-band gevormd, die bestaat uit gitarist Angelo de Rijke (sinds kort ex-Anouk, nu ook actief bij Christiaan Hof), drummer Edwin van der Burgt en bassist Kai Liebrand.

Dat zijn namen die verwachtingen scheppen. De vorderingen van het album zijn onder meer te volgen via de Hyves-pagina van Patrick le Duc en via zijn Twitter-kanaal. Een oordeel is nog onmogelijk te geven, maar als muzikale invloeden wijst hij zelf onder anderen Gemma Hayes, Lenny Kravitz, Paul Weller, Chris Cornell, Tim Christensen, Counting Crows en Tom Waits aan. En daar kun je mee thuiskomen.



Paskal Jakobsen en Peter Slager zijn overigens niet de enige Bløf-leden die momenteel samenwerken met anderen. Toetsenist Bas Kennis droeg bijvoorbeeld bij aan het cd-tweeluik van VanVelzen en produceerde Welcome The Sun van Stevie Ann.

Vooral Jakobsen manifesteert zich ook steeds meer solo. Op Twitter, in diverse interviews - die voorheen standaard door ten minste twee bandleden samen werden gedaan - maar ook door prachtige akoestische achtertuinversies van Bløf-nummers op YouTube te zetten, zoals deze en deze. Warm aanbevolen.

Scheldepop: top of flop?

Moet je een popfestival dat goed in elkaar stak, waar de sfeer prima was en waar geweldige optredens waren, maar waar ook te weinig mensen op afkwamen, een succes noemen of een fiasco?

Het is een lastig te beantwoorden vraag na twee dagen Scheldepop in Terneuzen. Wie zijn oor te luisteren legde bij de bezoekers, de artiesten, de sponsors en de vrijwilligers, hoorde vrijwel alleen maar waarderende woorden. De organisatie zal echter met weinig vrolijke gezichten de financiële eindbalans opmaken. Daarvoor was de opkomst, mede als gevolg van het slechte weer op zaterdag, te gering. In totaal 2000 bezoekers, wordt gezegd, met een optimistische blik. Het gros bestond echter uit mensen die functioneel aanwezig waren of op uitnodiging van bijvoorbeeld sponsors; het aantal echt betalende belangstellenden bleef zeer beperkt. En dat kan onmogelijk goed worden gemaakt met de drankomzet.

En wat misten de thuisblijvers? Toch veel, zoals een overdaad aan talent op de popstage en in het Popaanzee-tentje, maar vooral een aantal mooie optredens op het hoofdpodium. Daar stonden diverse grote namen, die zich niets aantrokken van de niet zo heel massale belangstelling en met overgave speelden. Met name: Voicst, VanVelzen, Ellen ten Damme en - net als vorig jaar - Hans Dulfer, ditmaal samen met dochter Candy.

De organisatie van Scheldepop is altijd ambitieus geweest, wil groot worden en op termijn ook internationale artiesten naar Zeeuws-Vlaanderen kunnen halen. Duidelijk is nu wel dat dat in de huidige opzet niet haalbaar is. Daarvoor is de programmering te breed, staan er te veel namen uit te uiteenlopende genres.

Fans van, bijvoorbeeld, VanVelzen hebben waarschijnlijk weinig met Dulfer en al helemaal niets met de vele dance-acts die er ook geprogrammeerd staan (en nogal wat kabaal maken). Omgekeerd laten dancefreaks een festival waar ook, bijvoorbeeld, Het Goede Doel speelt snel links liggen. In elk geval als er toch een behoorlijke toegangsprijs (30 euro per dag) wordt gerekend. En zeker in economisch mindere tijden, waarin muziekliefhebbers sneller worden gedwongen duidelijke keuzes te maken uit het uitdijende aanbod.

Het zou zonde zijn als de organisatie van Scheldepop nu de handdoek in de ring gooit. De afgelopen twee jaar is al gebleken dat sponsors en overheden bereid zijn een grootschalig popevenement in Zeeuws-Vlaanderen te steunen. Met een smallere, maar afgewogen, heldere en hoogwaardige programmering - desnoods terug naar één dag - moet het mogelijk zijn om ook het publiek enthousiast te krijgen.

En na twee dagen ploeteren op een zompige weide zou wat mij betreft een verhard festivalterrein (parkeerplaats bij de skihal?) ook geen slecht idee zijn.

Concert at Sea

Afgelopen weekend was de vierde editie van Concert at Sea op de Brouwersdam. Het werd een waar muziekfeest. Zelden heb ik bezoekers (2x40.000) én artiesten zo euforisch gezien.

En wie bijvoorbeeld het gastenboek van het festival leest, stuit ook op alleen maar lovende verhalen. (En op veel klachten over de (stank van de) wc's, maar als dat bij zo'n groot festival op een plek zonder enige faciliteiten het enige kritiekpunt is, dan is dat een goed teken.)



De programmering van het festival sluit niet echt aan bij mijn muzieksmaak, maar dat maakt bij Concert at Sea weinig uit. De plek en de sfeer - heel anders dan bijvoorbeeld bij Pinkpop en vergelijkbare festivals - zorgen ervoor dat iedereen een geweldige dag (dit jaar zelfs twee) heeft. Ook een kritische journalistenblik kan daar weinig aan afdoen. Hoe je ook over bijvoorbeeld Borsato denkt, daar op die dam overtuigde hij zelfs de grootste scepticus.

Opvallend was hoe vaak in die twee dagen de naam Zeeland viel. Vrijwel elke artiest had het er op of achter het bühne over en de naam van de provincie stond prominent boven het enorme podium, om maar te onderstrepen hoezeer het festival bijdraagt aan de promotie van Zeeland.

De vraag is wel: hoe nu verder. Groter kan Concert at Sea eigenlijk niet meer (de organisatie laat al doorschemeren volgend jaar terug te gaan naar één dag) en het wordt lastig om met verrassende namen op de proppen te komen. Racoon, VanVelzen, IOS, Ilse DeLange en uiteraard mede-organisator speelden niet voor het eerst op de Brouwersdam.

Een trekker als Borsato vind je niet zo snel. Buitenlandse acts van naam zijn vrijwel onbetaalbaar. In eigen land is de keuze beperkt. Guus Meeuwis zou kunnen, Anouk ook, Kane wellicht, maar dan houdt het eigenlijk wel op. Benieuwd waar de organisatie in 2010 mee op de proppen komt.

Galerie Verhagen

Jan Mulder opent vanavond in de Sint Jacobspassage in Vlissingen de tijdelijke Galerie Verhagen. Er zijn zo'n veertig schilderijen te zien van Hans Verhagen, van begin jaren tachtig tot nu, zodat een mooie overzichtstentoonstelling is ontstaan. Geopend tot en met 17 juli

De expositie is onderdeel van het Hans Verhagen Festival, waarmee Vlissingen de inmiddels 70-jarige dichter, beeldend kunstenaar, televisiemaker en P.C. Hooftprijs-laureaat eert. En terecht.

Morgen in de PZC een interview met Verhagen. ,,Zo’n prijs is uiteindelijk toch flauwekul allemaal", zegt hij daarin onder meer.

Wiek

Een van de vier locatievoorstellingen van de komende editie van het Zeeland Nazomerfestival is de dansproductie Wiek van Boukje Schweigman. Deze ging afgelopen week op Oerol in première en reist de komende maanden langs diverse festivals in het land (speellijst).

Onderstaand filmpje geeft al een aardige indruk van wat we in september kunnen verwachten in Zeeland, waar Wiek wordt opgevoerd bij de windmolens in de Koegorspolder bij Terneuzen. De bijzondere muziek van de voorstelling is geschreven door de Middelburgse componist Douwe Eisenga en is deze week op cd uitgebracht door Zefir Records.

Kunst langer in Hongersdijk

Mooi: de tentoonstelling Land, art in de Zeeuwse Wilhelminapolder is verlengd en wel tot 12 juli. Mooi, omdat het een tentoonstelling is die het bezoeken waard is, terwijl ik me tegelijkertijd kan voorstellen dat nog niet iedereen de weg erheen heeft gevonden (zie voor kaartje en route- beschrijving onderaan dit bericht). Op het moment dat ik er kwam, was het er in elk geval buitengewoon rustig en ik begreep dat dat een gebruikelijk beeld is.

De expositie, eind april geopend door koningin Beatrix, is onderdeel van de viering van het 200-jarig bestaan van de Koninklijke Maatschap Wilhelminapolder en opgezet door CBK Zeeland. Vijf kunstenaars brengen in hofstede Hongersdijk 'de maatschappelijke, economische, politieke en culturele dimensies van het landschap' in beeld: Maartje Korstanje, Kultivator, Dirk Zoete, Eva Fiore Kovakovsky en Tue Greenfort. Niet altijd even toegankelijk, maar wel intrigerend, waarbij ik vooral weer geboeid was door het werk van Maartje Korstanje.

Ook zijn in het 'kunststation', zoals de hofstede is gedoopt, de vier schetsontwerpen te zien van een permanent land art-project in de Wilhelminapolder, waaronder het winnende voorstel van Michael Beutler.

Openingstijden: woensdag t/m zondag, 13.00-18.00 uur.

Locatie expositie:


View Hongersdijk in a larger map

Schoot museum te ver door?

Het is vandaag precies twee jaar geleden dat het Zeeuws Museum in Middelburg werd heropend, na ruim zeven jaar gesloten te zijn geweest en na een intensieve verbouwing.

Het resultaat blijft de gemoederen bezighouden, zeker sinds geestelijk vader Valentijn Byvanck promoveerde tot directeur van het toekomstige Nationaal Historisch Museum in Arnhem, waar hij nu onder (politieke) vuur ligt en zich moet verweren tegen verwijten zoals 'postmoderne hutspot'. Eerder kraakte het Historisch Nieuwsblad Byvancks Middelburgse erfenis. Tegelijkertijd oogstte het museum ook veel lof en prestigieuze prijzen.

Beroepshalve ben ik er de afgelopen jaren vele malen geweest en was vaak enthousiast over het museum en wat er is te zien, zeker als het gaat om de combinaties die tussen Zeeuws erfgoed en (beeldende) kunst worden gemaakt. Het summum daarvan is de huidige - bijna afgelopen - expositie van het Scandinavische duo Henrik Vibskov & Andreas Emenius, dat het hele museum mocht gebruiken om de tiendelige Fringe Projects te etaleren.

Tijdens de opbouw van de expositie ben ik in het museum geweest (zie eerdere blogpost), maar de uiteindelijke tentoonstelling had ik nog niet gezien. Tot vorige week vrijdag en ik moest concluderen dat het museum te ver is doorgeschoten.

Wat Vibskov & Emenius doen, is bijzonder en van internationale allure. Het museum beschouwt het ook als een grote eer dat hun franjeproject in Middelburg wordt voltooid, maar de vraag is wat Zeeland en de museumbezoekers er uiteindelijk mee opschieten. Wie het Zeeuws Museum bezoekt, verwacht iets over Zeeland en het Zeeuwse erfgoed te leren of iets van de provincie te ervaren - op traditionele, eigentijdse of desnoods postmoderne wijze - maar als de kunstenaars al verbindingen met Zeeland leggen, dan zijn die zo miniem dat het maar weinig mensen zal opvallen. Enige uitzondering is het fringe-wandtapijt.

Een gewaagd maar uiteindelijk weinig geslaagd experiment dus, naar mijn mening. Het museum zou toch geen tweede Vleeshal moeten willen zijn. Het zal menigeen deugd doen dat vanaf 20 juni weer 'gewonere' tentoonstellingen te zien zijn, geworteld in Zeeland, over wielrennen, zomerse mode en archeologische vondsten uit de Romeinse tijd.

Toch sloeg bij het verlaten van het museum de twijfel weer toe, toen ik een groep schoolkinderen naar buiten zag komen. Opgetogen vertelden ze hun ouders over de 'fringes'. Die komen nog wel eens een keer terug, dacht ik. En dat is ook wat waard.

Anti-feestvarken Verhagen

De rol van feestvarken ligt hem niet en ook het tamelijk sfeerloze zaaltje in het Letterkundig Museum in Den Haag draagt weinig goeds bij aan de stemming. Desondanks was het een memorabele bijeenkomst, de uitreiking van de P.C. Hooftprijs vanmiddag aan Hans Verhagen. En vooral omdat het Verhagen was. Zeeuw natuurlijk, maar ook - als non-conformist in de Nederlandse letteren - een gewaagde keuze, die niet helemaal strookt met het wat deftige imago van de prijs. Misschien scheelt het dat onder anderen Henny Vrienten dit jaar in de jury zat. (Lees het juryrapport hier.)

Het liefst had Verhagen gezien dat de organisatie 'een paar hele goeie dichters' had uitgenodigd voor de invulling van het programma, zei hij vorige week in een interview in Vrij Nederland ('Néé, riepen ze angstig - alsof ik de Mexicaanse griep binnen wilde halen'). Het werd nu onder meer een multimediale presentatie van Hans Keller, met diverse fragmenten - en dat deed zeker de omvangrijke Zeeuwse vertegenwoordiging goed - uit de film Trap naar zee (1975), over de Leeuwentrap in Vlissingen. Lantvanbelogte heeft beelden.

Op Verhagens verzoek trad Mark Lotterman (luister) met zijn band op, vier nummers lang. Bijzondere, soms verademende muziek. Een mini-popconcert - dat was waarschijnlijk nog niet vertoond tijdens de 57 voorgaande uitreikingen van de P.C. Hooftprijs. Lotterman en Verhagen hebben in het verleden samengewerkt, zoals in het nummer Mystiek Chicago (mp3).

En Verhagen, die bleef uiteraard zichzelf. Had ook geen dankwoord. Zei alleen met zogenaamd gebroken stem dat hij 'zo ontroerd' was, om vervolgens zijn jongste gedichten voor te lezen. Als bewijs van zijn onverminderde poëtische kracht. Zoals in '(ergens anders)':

(...)

Met al mijn lyrische geneeskracht
heb ik nog geen enkel wezen
van het sterfbed teruggebracht

Mooi weer spelen was alles wat ik deed
en mijn lievelingen gaven evengoed de geest
Ooit zullen haar ogen mij hebben gezocht
maar ik moet ergens anders zijn geweest

Hans Verhagen

Morgen krijgt hij in het Letterkundig Museum in Den Haag de P.C. Hooftprijs uitgereikt: Hans Verhagen (Vlissingen, 1939). De VPRO besteedt dezer dagen ruim aandacht aan hem. Op het digitale themakanaal Geschiedenis 24 zijn de fraaie tv-reportages te zien die hij tot eind jaren zeventig heeft gemaakt.

De VPRO zond bovendien gisteravond laat de documentaire Archeoloog van de emotie uit, waarin Hans Verhagen terugblikt op zijn televisiecarrière. Ook legt hij - gefilmd in zowel Amsterdam als Vlissingen - verbanden tussen poëzie en televisie.

Mosselkweker in Kunsthal

Ook als Zeeuwse mosselkweker kun je het schoppen tot de prestigieuze Kunsthal in Rotterdam, merkte ik vandaag. Een van de tentoonstellingen die er momenteel te zien is, heet Lintjesregen en omvat 58 foto's van bekende en minder bekende Nederlanders die de afgelopen jaren een koninklijke onderscheiding hebben ontvangen.

Een van hen is Wim Schot, door Hare Majesteit geëerd vanwege zijn werk als mosselkweker en tevens voor zijn bestuursactiviteiten bij atletiekvereniging Delta Sport. ,,Het was een verrassing en ik ervaar het als een hele mooie waardering voor het vele werk dat ik heb gedaan", zegt hij over het koninklijke eerbetoon. En over zijn vak: ,,Mosselkweker ben je van je wieg tot aan je graf."

Nog te zien tot en met 5 juli.