Vanmiddag redelijk onverwacht bij Wende Snijders in de Stadsschouwburg in Middelburg (reprise van Wende) beland. Ook al heb ik niet zo heel veel met chansons, de steevast lovende verhalen over haar maakten toch nieuwsgierig.
Natuurlijk kan ze fantastisch zingen, maar het is de interpretatie van de nummers die indruk maakt: doorleefd, overtuigend en, vooral, heel anders dan anderen. Zoals het onvermijdelijke La vie en rose, dat ineens weer heel fris klonk. En dat was mede te danken aan het uitnemende jazzy begeleidingstrio, met pianist Bart Wolvekamp, bassist Guus Bakker en drummer Arthur Lijten.
Wat me ook opviel was haar podiumpresentatie: afstandelijk bijna, met een paar bijna vage verhaaltjes tussendoor, nauwelijks echt contact makend met het publiek. Maar ook: géén diva-gedrag, géén maniertjes, géén gelikte act. Pure muziek dus. En dat is wat waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten