Geslaagde meesterproef Patrick Le Duc

(foto: Hans-Peter van Velthoven)

Eindelijk is-ie er: Square Moods, het album van Patrick Le Duc uit Goes. Het is, hoewel pas een debuutplaat, misschien wel het voornaamste Zeeuwse popalbum van dit jaar

Dat heeft alles te maken met de ontstaangeschiedenis. De muziek van Le Duc werd al in een vroeg stadium opgepikt door Paskal Jakobsen en Peter Slager van Bløf. Die besloten met hem de plaat op te nemen, die zij nu uitbrengen op hun eigen label Crazy Oyster Records.

Daarmee heeft het album al bij voorbaat een soort kwaliteitskeurmerk meegekregen. Die verwachtingen worden allerminst gelogenstraft, want Square Moods is een uitstekende plaat, beter zelfs nog dan de eerste optredens van Le Duc - hij toert moment in het voorprogamma van de clubtoer van Bløf - hebben doen vermoeden.

Dat is onder meer te danken aan de geluidskwaliteit: helder en weids, waarbij zeker het drumwerk van Martijn Bosman goed tot zijn recht komt. Guido Aalbers zorgde uiteindelijk voor een optimale eindmix.

Ook in andere opzichten is Square Moods goed verzorgd (mooi artwork bijvoorbeeld), maar vooral bewijst Le Duc zich als een getalenteerd songschrijver. Eigenlijk is er geen zwak nummer te vinden op het album. Alleen We Will Not Change From A Distance wil bij mij maar niet beklijven.

De invloed van Bløf is onmiskenbaar, temeer omdat de stem van Le Duc in sommige nummers wel wat weg heeft van die van Paskal Jakobsen. Toch is de plaat te veelzijdig - van het folky Cleansing Of The Sea tot het woest rockende Head On Fire - om te kunnen spreken van een Engelstalige variant van de Zeeuwse band. Er is meer sprake van een duidelijke overlap in voorbeelden en inspiratiebronnen, waaronder Radiohead, getuige de afsluitende cover High And Dry.

Bright Lights On The Radio is de voor de hand liggende single, maar ook nummers zoals het catchy Love Is A Size en het niet minder pakkende May We Be en Magic Whispers trekken de aandacht. Een aangename verrassing is de inbreng van Racoon-zanger Bart van der Weide, die verantwoordelijk is voor de scheurende mondharmonica op Head On Fire maar bovendien vocaal excelleert in het duet Sweet Things, dat een hoogtepunt op de plaat is geworden.

Alle factoren lijken aanwezig voor een landelijke doorbraak voor Patrick Le Duc - bovenmatig talent, een prijzenswaardige plaat, de steun van voorname factoren in de popwereld - maar de garantie ervoor kan niemand hem geven. De concurrentie is nu eenmaal groot. De vraag zal vooral zijn of hij zich daartussen met zijn muziek voldoende kan onderscheiden.

------------
Lees ook het interview met Patrick Le Duc in de PZC.

Akoestische versie van Bright Lights On The Radio: