Peter Broderick raakt juiste snaar

Mijn interesse was al gewekt door het interview dat onze PZC-medewerker René de Dreu met hem had. Enkele luistersessies - het album How They Are (2010) blijkt een klein meesterwerk - versterkten de nieuwsgierigheid alleen maar. En Peter Broderick stelde vanavond in Middelburg allerminst teleur. Sterker nog: het was een van de mooiste concerten die ik dit jaar heb gezien. Adembenemend soms.

Het is lastig om onder woorden te brengen wát het zo bijzonder maakte. Broderick is weliswaar vaardig op vele instrumenten (hij slaagde er zelfs in om tegelijk gitaar en piano te spelen), maar maakt desondanks geen virtuoze indruk. Hij heeft een aangename stem, maar is ook weer niet de állerbeste zanger. Zijn nummers zijn fraai, maar soms opmerkelijk sober.

Op een of andere manier weet de innemende Broderick - deels bijgestaan door Tsukimono, die ook een kort voorprogramma verzorgde - steeds precies de juiste snaar te raken en je mee te voeren naar een bijna poëtische wereld die je niet meer wil verlaten. En in een intieme ruimte zoals bij de galerie van William Verstraeten vanavond, lijkt alles op z'n plaats te vallen.

Broderick bevestigde daarmee ook de kracht van de Avonduren-formule, die in korte tijd al heeft geleid tot een serie memorabele optredens. Op 28 november volgt zelfs een compleet festival, waarvan de line-up deze week rond is gekomen: I Am Oak, T. Nile, De Tuinen, Idiot Glee, The Black Atlantic, Elephant Mica, Roland 9000 en DD/MM/YYYY.