Na de EP Write Me Notes heeft de in Barcelona wonende Zeeuwse singer-songwriter (en model!) Maarten Swaan een album gemaakt: Broken Bike. Deze week is hij in Nederland om het te promoten. Morgenavond is de presentatie in De Piek in Vlissingen, de plek waar hij in 2010 ook optrad. Het is opnieuw een opvallende, sterke plaat, met onder meer het nummer Like The Leaves In Autumn Time:
Voor de PZC had ik deze week een interview met Maarten, dat vandaag in de krant is verschenen. Hieronder een weergave van het complete gesprek:
- Wat heeft de vorige plaat (Write Me Notes) je 'gebracht'?
,,Write me Notes was natuurlijk super spannend om te doen. Het was de eerste soloplaat, na het uiteenvallen van Melou, waarvan ik de muziek en nu ook de teksten zelf schreef. Het was voor mij een stap naar onafhankelijkheid en geloof in mijzelf dat ik niet van andere mensen afhankelijk was om muziek te kunnen schrijven en maken, wat ik voorheen wel pretendeerde. Vanaf toen had ik dus ook geen angst meer om te schrijven en van tijd tot tijd vloeit er weer een liedje uit mijn handen. Write Me Notes heeft me inspiratie gegeven om door te gaan en in mezelf te geloven als muzikant en songwriter."
- Met welk idee ben je aan het nieuwe album begonnen?
,,Toen ik met Write Me Notes net klaar was, had ik al weer zin om een nieuw album op te nemen. Er waren wat liedjes afgevallen op de eerste cd, en ik vond dat die toch opgenomen moesten worden.
Ik had, toen ik eraan begon, nog niet echt een idee wat voor album het tweede album zou worden, maar ik wilde me niet vastbijten in de melancholische sfeer en jaren 70 stijl, die de eerste plaat had. Als het zo zou uitkomen, ok. Maar ik voelde me anders toen ik de nieuwe liedjes schreef, dus er kwamen ook een ander soort liedjes uit.
Gedurende het jaar dat volgde op de opnamens van Write Me Notes in Barcelona heb ik wat optredens gedaan en een "vaste" band om me heen gevormd met geweldige muzikanten, wat zeer inspirerend werkt. Ik heb 2 maanden in Buenos Aires getoerd met mijn Argentijnse groep Negritos en daarna 6 weken in de Verenigde Staten als duo met mijn maatje Charlie Christos, met ons eigen repertoire. Uiteraard in deze periode heb ik weer genoeg inspiratie opgedaan voor nieuwe liedjes die dus ook op de nieuwe cd te horen zijn."
- Zijn de nummers weer op dezelfde manier tot stand gekomen, dus aan de piano?
,,In Buenos Aires had ik geen piano, en daar heb ik toch een aantal liedjes geschreven. Het is altijd afhankelijk waar de inspiratie vandaan komt. Soms zit ik wat te pingelen op de piano en komt er bij toeval een mooi akkoordenreeks voorbij en is dat de start van een liedje. Maar hetzelfde kan gebeuren met de gitaar. Nu heb ik laatst zelfs een liedje geschreven en dat is ontstaan met een tekst! Verder ontwikkel ik de basis wel zelf, zoals een extra gitaar en een tweede en derde stem. Maar nu ik een band om me heen heb zijn zij ook een belangrijke factor gaan spelen in het proces. Zoals het intro van The White Dress was Claudia (Gomez) haar idee. Verder laat ik de muzikanten vrij in het inbrengen van ideeen. Zij zijn immers beter op hun instrument dan ik... Het werkt verrijkend!"
- Stond het voor jou meteen vast om weer met producer Dave Bianchi te werken?
,,In de tijd van Melou was het stukken moeilijker om met Dave te werken. Mede omdat er zo veel opinies, van vijf verschillende bandleden meegeteld moesten worden en Dave als producer een stempel op, ook zijn project, wilde zetten. Nu zijn de rollen wat makkelijker. Ik weet precies vooraf hoe ik mijn muziek wil hebben en vertrouw hem, zeker na Write Me Notes, om er productiegewijs iets moois van te maken. Het is een heel gezellige, ontspannen en vertrouwde samenwerking, die ik zeker voort ga zetten in de toekomst. Ik denk dat we een goed team zijn."
- Het zanggeluid is heel kenmerkend voor je geworden. Hoe realiseer je, technisch gezien, dat geluid?
,,De stijl werd eigenlijk van mijn demo's gejat. Omdat ik deze in niet zo'n hoge kwaliteit thuis op mijn laptop waren opgenomen, en ik wat speelde met meerstemmigheid, had het van origine al een jaren 70 geluid. Dit was de inspiratie toen, om dit juist als thema te gebruiken voor Write Me Notes. Uiteindelijk is deze stijl kenmerkend gaan worden voor mijn muziek. Meerstemmige zanglijnen, het dubbel inzingen van de lead vocal met galm en dan dun afmixen. Het is een productietrucje, maar werkt goed voor mijn stem en mijn muziek."
- Qua zang wijkt één nummer af: het titelnummer, dat een duet is. Hoe is dat zo gekomen?
,,Leslie Helpert en ik kennen elkaar ruim een jaar of twee. We hebben toen Melou uit elkaar viel een kleine toer gedaan in Nederland en Engeland. Sindsdien wonen we af en toe in dezelfde stad. Zij reist als muzikante namelijk net zo veel als ik. Als we dan in een stad zijn, komen we altijd bij mekaar en spelen mee met mekaars concerten. Uiteraard is de volgende stap samen liedjes schrijven. De muziek van Broken Bike had ik liggen, geïnspireerd door het vorige nummer op de cd: The White Dress. Op een middag zaten we een kopje koffie te drinken en ik zat het liedje te pingelen en ze begon de tekst te schrijven, gebaseerd op wat tekst dat ik er al voor had geschreven. Daarop vroeg ik haar of ze deze met mij wilde inzingen op de nieuwe cd. Tijdens de opnames dachten we het als een zanglijn op te nemen, maar dat klonk raar. Toen zei Dave dat we echt iets moesten verzinnen erop. Ik besloot die avond haar te bellen om harmonieën erop te schrijven. We namen de ideen ouderwets op de computer op, en namen deze de volgende mee dag naar de studio, waar toen het resultaat is opgenomen. Het is een schattig liedje geworden, en zo was het ook bedoeld is."
- Veel nummers lijken over dromen en het najagen ervan te gaan. Klopt dat?
,,Ja. en over hoe ik over dingen nadenk. Maar tegenwoordig schrijf ik ook over andere dingen, verhalen van vrienden of vriendinnen, collega's. The White Dress heb ik bijvoorbeeld geschreven voor de trouwerij mijn nichtje Noortje. Het nummer heb ik met Leslie in de kerkdienst van haar trouwerij heb opgevoerd. Het pianonummer Noortje heeft dezelfde reden. Hourglass is inderdaad geschreven vanuit een droomwereld; hoe zou het zijn als we nog steeds bij mekaar zouden zijn. So Long gaat meer over afscheid nemen van je vrienden, familie, liefdes, die ik ontmoet heb en met wie ik tijd heb doorgebracht tijdens mijn reizen en toers en daar ook heb achtergelaten. Play Pretend gaat duidelijk over een fantasiewereld, waarin ik mij groots voordoe, maar uiteindelijk maar een klein manneke ben met een grote bek en een hoop fantasie. Like The Leaves In Autumn Time is geschreven voor een thema-avond. De gedachte erachter is dat ik mijn liefde op dat moment moet loslaten, omdat we beiden nog te veel moeten reizen en ontwikkelen, maar dat ik erin vertrouw dat alles goed komt, en wij weer bij mekaar zullen komen."
- Het enige nummer dat voor mij (tekstueel) wat duister blijft, is Broken Bike. Toch zal het niet voor niets het titelnummer zijn. Waar gaat het over?
,,Eigenlijk is het andersom; Het liedje was geschreven voordat ik besloot om mijn album ook zo te noemen. De tekst van Broken Bike is geschreven door Leslie Helpert, een van de beste tekstdichters die ik ken, aan de hand van stukjes tekst die ik ervoor had geschreven. Het is een verwoording van hoe ik ben in de ogen van een buitenstaander. Ik ben niet iemand die graag alleen is, ik heb muren om me heen voor mensen die graag binnen willen. Ik kan mijn "minpunten, mijn falen" niet repareren, maar ik kan hierdoor ook niet continu tegen de lamp blijven lopen of ervoor weg rennen. Het is een beetje een metaforische tekst over Maarten Swaan, wat zelfs voor mij moeilijk is uit te leggen, haha. Het gaat dus gewoon over mij. I'm a Broken Bike."
- Heb je voor je gevoel een grote stap voorwaarts gemaakt ten opzichte van de vorige plaat?
,,Ik ben nog steeds reuze trots op Write Me Notes. Het heeft iets speciaals en een charme. Gegroeid ben ik wel denk ik, en hoop ik. Maar ik laat dat meer aan andere mensen over om te beoordelen. Ik streef ernaar om stappen voorwaarts te maken, door een nieuwe plaat te maken, meer te spelen, meer diversere liedjes te schrijven, beter worden in mijn instrumenten, teksten en door met mijn band te groeien. Dus ja, ik denk dat ik wel een aantal stappen vooruit heb gemaakt, maar dan meer in de zin van het gehele plaatje en niet alleen qua muziekopnames, waar het natuurlijk uiteindelijk hopelijk wel op terug te horen is."
- Hoe gaat het met Melou?
,,Melou had afgelopen september nog een reünishow in de Harlem Jazz Club in Barcelona met de oude bandleden Annie Goodchild en Max Comaskey (bas) maar ook Jeremy Jason deLacombe was van de partij. De drummer van Maarten Swaan, Xavi Molero, nam verdienstelijk de drumshonneurs waar. Een half jaar geleden in Boston hebben we ook twee concerten gespeeld. Het blijft een verslaving, muziek maken met Melou. Zelfs na zo'n lange tijd niet samen te zijn, als we dan eenmaal op het podium staan is de magie er gewoon weer. Dat zal hopelijk nog wel een aantal keren gebeuren. Lekker als vanouds! Ik ben zeker van plan in de toekomst nog een plaatje te maken met miss Goodchild!"
- Blijf je voorlopig in Barcelona wonen?
,,Voorlopig voel ik mij in Barcelona thuis. Regelmatig maak ik uitstapjes naar Nederland, is het niet met Maarten Swaan, dan wel met mijn andere band Negritos, dus missen hoef ik Nederland niet. Er staat ook weer een toer in de Verenigde Staten op de planning. Dus qua reizen maak ik me geen zorgen. Nu ik ook mijn vaste band hier heb, waar ik mee probeer te groeien, is het naast heerlijk wonen ook nog eens voor de hand liggend dat ik in Barcelona blijf. Maar je weet het nooit. Het balletje kan zo maar weer eens gaan rollen. New York lijkt me toch wel erg te gek om een jaartje of wat te wonen..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten