Swaan pendelt tussen Starbucks en Piek

Na het uiteenvallen van de internationale band Melou, streek de uit Groot-Abeele (Oost-Souburg) afkomstige Maarten Reijnierse neer in Barcelona en besloot zich aan een eigen project te wijden. Hij verzamelde enkele muzikanten om zich heen, maakte de opvallende EP Write Me Notes en noemde zichzelf - aangezien over de grens niemand die de naam Reijnierse fatsoenlijk kan uitspreken - voortaan Maarten Swaan. En ondertussen werkt hij, om rond te komen, bij Starbucks.

Dit weekend reisde hij speciaal op en neer om gisteravond in De Piek in Vlissingen het voorprogramma te verzorgen van Arthur Adam. Swaan voelde zich zichtbaar wat ongemakkelijk zonder band, maar bracht het - zichzelf begeleidend op toetsen of gitaar - er aardig van af. Hij verontschuldigde zich voor de wat sombere, melancholische karakter van veel nummers, maar dat is juist de kracht van zijn muziek. Het enige vrolijke, uptempo nummer viel daardoor bijna uit de toon.

Arthur Adam was een voor mij onbekende naam, maar bleek een aangename verrassing. Hij speelt samen met de Zeeuwse drummer Jaimy Quite en bassist Bart van Kuijk een, zoals hij zelf noemde, 'lappendeken aan stijlen', van blues tot pop en van country tot progrock. Dat maakt de muziek ook wat ongrijpbaar, maar het optreden in Vlissingen overtuigde, mede door de intensiteit en het spelplezier.

Het trio sleepte dan ook een toegift in de wacht, die Arthur Adam solo afsloot met zijn versie van Hallelujah. Het nummer mag dan inmiddels stukgezongen zijn door de vele zangcompetities op tv, de intense uitvoering in De Piek zorgde toch weer voor kippenvel.