Leegloop

Het is een ware leegloop in cultureel Zeeland. Na Rutger Wolfson, Valentijn Byvanck vertrekt nu ook Ruud van Meijel (foto).

Niet iedereen is er rouwig om. Critici zien hen doorgaans als grootverbruikers van subsidiepotten die slechts kunst en cultuur voor de elite bewerkstelligen. Zeker Wolfson en Byvanck waren relatief jonge gasten ook die in Zeeland 'even' carrière kwamen maken. Bovendien van buuten, dus weinig voeling met de Zeeuwse volksaard, zo viel her en der op te tekenen. En - met name Byvanck en Van Meijel - bepaald ook geen makkelijke figuren. Veeleisend, overtuigd van hun gelijk, vol onbegrip voor wie niet op hun spoor zat.

Waar of niet, wat telt is wat zij tot stand hebben gebracht. En dat is niet gering. De Vleeshal telde landelijk al volop mee en Wolfson heeft dat zeker de eerste jaren nog wat verder uitgebouwd. Het vernieuwde Zeeuws Museum is onvergelijkbaar met vroeger en een zeer eigenzinnig statement als het gaat om museale presentaties en het omgaan met het provinciale erfgoed. En het Zeeland Nazomerfestival en Theaterproductiehuis Zeelandia tellen landelijk volop mee. Dat Wolfson, Byvanck en binnenkort waarschijnlijk ook Van Meijel nu topfuncties hebben/krijgen is een sterke indicatie dat de afgelopen jaren hier toch wat bijzonders is gebeurd. Het zal niet meevallen gelijkwaardige vervangers te vinden en te voorkomen dat het allemaal weer wat inzakt.

Wie volgt? Leo Hannewijk (Film by the Sea) richt de blik op Breda en zal, als hij voor die afweging wordt gesteld, die stad verkiezen boven Vlissingen. En hoe lang houden bijvoorbeeld Willem Kniknie (Muziekpodium Zeeland) en Frank van Iersel (Cultuurwerf, Bevrijdingsfestival, Onderstroom) het nog vol om vanuit Brabant tegen de Zeeuwse stroom in te roeien?

Charley Toorop

 

Prachtige, uit de klei getrokken Zeeuwse koppen in Boijmans van Beuningen in Rotterdam. Boeren, heet het doek uit 1930, een van de mooiste schilderijen op de gisteren geopend tentoonstelling Vooral geen principes!, met meer dan honderd werken van Charley Toorop (1891-1955). Vooral de reeks zelfportretten, waarin je haar geleidelijk ouder ziet worden, is boeiend, maar het Zeeuwse oog wordt zeker ook getrokken naar werken zoals Boeren. Heel prominent in de eerste zaal hangt het bekende Aan de toog (1933), uitgeleend door het Zeeuws Museum. Even verderop wacht nog een verrassing: Gezicht op de Campveerse Toren (1917).

Try-out Bløf in Vlissingen

Afgelopen avond Bløf in het Arsenaaltheater in Vlissingen. Een semi-besloten optreden, bedoeld als probeer-uit voor het nieuwe album en de komende clubtour. De band was behoorlijk op dreef en speelde vrijwel alle nummers van Oktober. Volgens mij alleen Eilanden, Labrador en Kouder dan ijs niet gehoord.

De nummers die me het meeste bevielen waren Wij geloven nergens in (de opening van de avond), Liefdesbrief en het ontroerende Zo mooi, zo mooi. Maar het materiaal is nog vers. De ware kwaliteit komt vaak pas later bovendrijven.

Na afloop klonken er waarderende woorden over het nieuwe werk, maar ook wel kritische geluiden. Niet iedereen is even gecharmeerd van het sterk ingetogen karakter ervan. Een verrassing voor velen was Hoe lang blijf je binnen, een breekbaar klein nummer, waarin behalve Paskal ook Bas en Peter akoestische gitaar spelen.

Misschien nóg verrassender was dat behalve het Oktober-repertoire ook veel werk uit een inmiddels ver Bløf-verleden werd gespeeld, zoals Eén dag op de grens, Ik denk dat ik ga lopen en, het slotnummer, Helder. Ze klonken opmerkelijk onverslijtbaar.

Ook Ramses Shaffy's Zing vecht huil bid lach werk en bewonder kwam voorbij, maar een onmiskenbaar hoogtepunt was wederom De mooiste verliezers, inclusief het inmiddels even klassieke Counting Crows-citaat. Dat blijft, wat mij betreft, Bløf op z'n best.

Film by the Sea

De komende dagen ben ik bij Film by the Sea in Vlissingen te vinden. Zie daarvoor de tijdelijke weblog op de PZC-website.

Verwachtingen

Het Uur U nadert voor Film by the Sea. Over pakweg twintig uur de gala-opening en dan vanaf zaterdag vol aan de bak om zo veel mogelijk te volgen van wat er gebeurt. En dat is, zoals elk jaar, veel. Keuzes maken is de lastigste taak tijdens een filmfestival.

Waar zie ik naar uit? Meer nog dan voorgaande jaren zijn dat de competitiefilms. Onder meer Gouden Palm-winnaar Entre les murs zag ik al eerder en die is echt zéér aan te bevelen. Het streven is alle tien de kandidaten te gaan zien, waarbij de aandacht vooral uitgaat naar de Saramago-verfilming Blindness (ondanks de matige berichten erover), All God's children can dance (naar Murakami) en Starting out in the evening (naar het gelijknamige boek van Brian Morton). Maar ook naar de Blake Morrison-adaptatie And when did you last see your father. Zie de trailer:



Maar er is zoveel meer om je op te verheugen, zoals de tangodag van zondag, de première van de Dylan Thomas-film The edge of love op donderdag, de publieksfavorieten die altijd gaandeweg komen bovendrijven. En natuurlijke op de typische festivalsfeer.

Wel jammer dat Alan Rickman begin deze week toch heeft afgezien van zijn komst naar Vlissingen. De aanwezigheid van een grote naam uit de filmwereld, ook al is het maar even, maakt het festival juist compleet. Zoals vorig jaar, toen Sir Ben Kingsley Film by the Sea met een bezoek vereerde en veel indruk maakte.

Voorbij

Het zit erop. Twaalf dagen Zeeland Nazomerfestival. Zoals elk jaar een intensieve periode, maar wat een ervaringen weer: Kwartet natuurlijk, Think of One, The Tribe Band, Gabriel Rios zaterdagavond als afsluiter. Hans Teeuwen helaas gemist. Publiekstrekker Racoon was vrijdagavond niet verkeerd, maar toch ook weer niet zo bijzonder. Wat mij betreft net wat te geroutineerd, terwijl je - in het eigen Zeeland, op het Abdijplein - juist iets extra's had mogen verwachten. Verder, ook als tegengas voor afhakende sponsors en kritische geluiden, alleen maar complimenten voor de organisatie voor deze fraaie editie. Al hóef je natuurlijk niet alles mooi te vinden.

En nu op naar het filmfestival.

 
Racoon & Lange Jan

 
Gabriel Rios, met links Jef Neve en rechts Kobe Proesmans

Marike Jager krijgt Middelburg stil

Best een aardig concert, gisteren op het Abdijplein, al wekte Marike Jager aanvankelijk de indruk Middelburg maar een exotisch, veraf gelegen oord te vinden. Ook de respons van het publiek leek haar eerst wat tegen te vallen ('Wat zijn jullie toch stil!'). Toch was er, afgezien van de kou, weinig om je over te beklagen: zij speelde/zong goed en gedreven en toeschouwers waren toegewijd en enthousiast. Het bewijs daarvoor lag al kort na het optreden in onze PZC-stembus: tientallen formulieren met de maximale score van vijf sterren en ook heel vier vieren. Een heel mooie uitslag dus.

 

Bløf: de wreedste maand

Sinds gisteren op de radio, pas veel later deze maand in de winkel: Bløfs nieuwste: Oktober, voorbode van het gelijknamige album. Inmiddels een paar keer gehoord, maar ik ben er nog niet uit wat ik ervan vind. Zeker wel mooi is die variant op T.S. Eliots The Waste Land: 'April is the cruelest month'. Oordeel zelf over de single (en laat hier je reactie achter!):

Delavega en de verbeelding

Deze keer Delavega op het Abdijplein in Middelburg. Goede band, daar niet van, maar na de bijzondere concerten van het weekend toch ineens wat gewoontjes. Aangenaam om naar te luisteren, zeker, maar zelf niet echt geraakt. Misschien de laatste dagen te verwend.
Dan eerder het Museum van de Verbeelding dat Rob Maaskant van Het Bedrijf v/h heeft ingericht: een wonderlijke verzameling onbeschrijflijke installaties. Het werkt, het borrelt, het maakt geluid, kortom: het leeft. En dat in de crypten van de Abdij, die zich onverwacht goed blijken te lenen voor een dergelijke manifestatie. Gaat dat zien.

 

 

Op de eerste rang bij The Tribe Band

Een gedenkwaardige avond op het Abdijplein. Op het moment dat The Tribe Band aan haar optreden begon, ging het regenen. En niet gering ook. Frontman Edwin Vanvinckenroye bedacht zich geen moment en nodigde alle bezoekers - een select gezelschap - uit op het podium. Het publiek zat dus eerste rang en het viertal verzorgde een geweldig optreden van anderhalf uur. Het applaus na elk nummer klonk alsof het plein goedgevuld was.

 
Drummer Geert Mariën wordt op de vingers gekeken

 
Blootvoetse toegift

Nazomerzingen: toeten noch blazen

Aan mij is het op zich niet besteed, maar het is wel een mooie traditie: het Nazomerzingen op de zondagmiddag van het Nazomerfestival. Meeblèren met Music, I Will Survive, Heb je even voor mij en noem ze allemaal maar op. Op het eind werd zelfs de polonaise ingezet. Het leukste was toch de Stille Fanfare ('het korps dat van toeten noch blazen weet'), die geluidloos door de menigte marcheerde.

 
Behoorlijke opkomst ondanks het warme weer en andere evenementen.

 
Stille Fanfare

 
'Heb je even voor mij'