The Mad Trist & Team William

Een jaar geleden trad De Staat op in De Piek in Vlissingen. Dat was aan de vooravond van de hype die rond de band losbarstte, met optredens op grote festivals zoals Pinkpop. Volgens menige kenner kan hetzelfde gebeuren met The Mad Trist, dat gisteravond op het Vlissingse podium was te zien.

De vergelijking ligt ook de voor de hand. Beide bands bewegen zich in dezelfde naar de stonerrock zwemende muzikale hoek, waarbij met name Queens Of The Stone Age tot vervelens toe als referentiepunt wordt aangehaald. Bovendien produceerde De Staat-frontman Torre Florim Pay the piper, het vorige maand verschenen debuutalbum van The Mad Trist.

Moss overvleugelt Lily Allen

Bij de 'gangconcerten' in het ochtendradioprogramma van Giel Beelen gebeuren regelmatig mooie dingen. Artiesten die - het is nog vroeg - wat ingetogen, akoestische versies van hun nummers brengen. En vaak ook verrassende covers, wat meestal het leukste is.

Danny Vera verraste drie weken geleden met zijn versie van Rihanna's Russian Roulette. Maar wat Moss vanochtend deed met Lily Allens 22 sloeg wat mij betreft alles. De band van de Zeeuwse frontman Marien Dorleijn ging all the way en transformeerde het huppelhitje in een onweerstaanbaar, dampend en galmend rocknummer. Lily, eat your heart out. 

Nóg een bewijs, na dat memorabele optreden in Middelburg, dat Moss van uitzonderlijke klasse is.

Een treurig interview

Tenenkrommend interview met de - van oorsprong - Zeeuwse schrijfster Franca Treur gisteravond in het EO-televisieprogramma Moraalridders.

Andries Knevel en Tijs van den Brink maakten de klassieke fout de schrijfster en de hoofdpersoon van haar veelgeprezen roman Dorsvloer vol confetti (tiende druk inmiddels!) te vereenzelvigen. Treur moest meteen rechtzetten dat ze Meliskerke zou hebben beschreven (de naam van het dorp wordt nergens genoemd) en dat de Katelijne uit het boek van haar geloof valt (not). Daar ging dus Knevels theorie dat het boek vooral populair zou zijn doordat veel mensen die 'afscheid hebben genomen van het christelijk geloof' daarvoor 'een legitimatie achteraf' zoeken.

Treur had zelf een veel plausibelere verklaring. ,,Misschien is het gewoon een goed boek. Dat kan toch ook?" Maar dat ging er bij de beide Moraalridders niet in. Hun interview mondde uit in een laatste poging de schrijfster alsnog op het rechte pad te krijgen. Die bleef er echter bij dat 'God in de hoofden van de mensen zit' en dat het bestaan van een almachtig opperwezen 'niet zo aannemelijk' is. Knevel & Van den Brink toonden vooral onbegrip, maar zagen uiteindelijk het heilloze van hun missie in. ,,Je geeft weinig hoop", concludeerden de ondervragers, verbijsterd over zoveel ongeloof.

Over literatuur ging het eigenlijk nauwelijks.

Floortje Zwigtman - Spiegeljongen

Sinds vandaag ligt het boek officieel in de winkels: Spiegeljongen van de Middelburgse schrijfster Floortje Zwigtman. Het is het slotdeel van het drieluik Een groene bloem, waaraan ze bijna tien jaar heeft gewerkt. Eerder verschenen de delen Schijnbewegingen (2005) en Tegenspel (2007).

Rue Royale krijgt zaal stil

Het opvallendste aan het optreden van El Pino & The Volunteers, gisteravond in De Spot, was... het voorprogramma. Het Amerikaans-Britse duo Rue Royale kreeg iets voor elkaar wat je helaas zelden nog meemaakt in de popzalen: een muisstil publiek.

Weinig bezoekers zullen eerder van Brookln Dekker en Ruth Dekker hebben gehoord, maar hun soms bijna verstilde muziek pakte onmiddellijk, door de intensiteit, de zuivere stemmen die prachtig bij elkaar kleuren en de ontwapenende uitstraling ('Sorry, we hebben geen setlist'). De zaal werd er stil van en na afloop gingen er heel wat cd's van de hand.

El Pino & The Volunteers deden het - al wilde de vonk niet echt overslaan naar de zaal - allerminst slecht. Sterke nummers, keer op keer onverwachte muzikale wendingen, goede zang, mooie climax op het eind. Het was een genoegen om dat mee te maken, maar na afloop domineerde toch de herinnering aan Rue Royale.

Update 9 februari: zie ook het verslag van Gijs Kamphuis op 3voor12 Zeeland.

Spin bijna uitgesponnen

Geschokte reacties gisteravond op Facebook en Twitter, nadat Bart Gabriëlse van de Middelburgse muziekzaak Spin had aangekondigd dat hij op 15 mei de winkel sluit. Reden: 'te weinig carrière perspectieven'.

Hoe jammer ook, echt verrassend is het niet. Wie nu nog een cd- en lp-specialzaak begint, gaat daarmee dwars tegen de digitale tijdgeest in. Dat is alleen maar te prijzen en Gabriëlse heeft al menig muziekliefhebber, ook via zijn PZC-videoblog Bart Beveelt Aan, op het spoor van minder voor de hand liggende acts gezet. Maar de doelgroep blijft beperkt en van sympathie kan uiteindelijk niemand leven.

Wat we vooral dreigen te gaan missen is dat Bart de afgelopen jaren ook acts die de moeite waard waren naar Zeeland heeft, voor een optreden in zijn eigen zaak of elders in Middelburg. Over de optredens van bijvoorbeeld Tiny Vipers en Bowersbirds wordt nog regelmatig gesproken, vorig jaar november was er een verrassingsconcert met de Amerikaanse groep Sleepy Sun en het had niet veel gescheeld of Bart had Patrick Watson naar Middelburg weten te halen.

Hopelijk blijft hij in die richting actief. Zelf houdt hij het er voorlopig op dat hij na medio mei iets 'in de culturele sector' wil gaan doen.

Crappydog

Zeker, Erik Vandenberge (1970) wordt er - om hemzelf te citeren - niet jonger op. Maar wél steeds beter. De afgelopen jaren maakte de Zeeuwse singer-songwriter met minimale middelen diverse memorabele albums. Inmiddels heeft hij een band geformeerd, Crappydog, die het opvallend goed doet.

Eind vorig jaar verscheen het album Sure Ain't Getting Any Younger, dat landelijk enthousiast is opgepikt. Veel tv-zenders en radiostations besteedden er aandacht aan. De recensies waren ook - terecht - bovenal positief.

Dat is een mooie erkenning voor Vandenberge, die met zijn gedrevenheid, weerbarstigheid en puurheid toch een verademing is binnen de vercommercialiseerde muziekwereld.

Zangtalent

Bij de kerstmusical van de Bisschop Ernstschool in Goes, vorige maand, maakte hij - zo zag ik met eigen ogen - al indruk met zijn uitvoering van De kerstezel. Gisteren won hij in Terneuzen de Zeeuwse finale van Kinderen voor Kinderen. Het gaat snel dus met Skip Gys. Weer zo'n zangtalent uit Zeeland. En met een naam die je onthoudt.