Sinds vandaag ligt het boek officieel in de winkels: Spiegeljongen van de Middelburgse schrijfster Floortje Zwigtman. Het is het slotdeel van het drieluik Een groene bloem, waaraan ze bijna tien jaar heeft gewerkt. Eerder verschenen de delen Schijnbewegingen (2005) en Tegenspel (2007).
Destijds was ik bij het eerste deel al onder de indruk van het sprankelende taalgebruik. Het tweede deel beklijfde toch net iets minder, waarschijnlijk ook doordat de verrassing er inmiddels wat af was. Spiegeljongen heeft me echter weer behoorlijk aangegrepen en mag met recht een apotheose worden genoemd.
Dat neemt niet weg dat de schrijfster veel van haar lezers vergt. De eerste twee episodes waren al lijvig; het slotduik overtreft dat nog eens met ruim 600 pagina's. Dan de veelheid aan personages, zoveel dat de lijst met dramatis personae geen overbodige luxe is. Bovendien kost het, bij elk deel weer, tijd en enig doorzettingsvermogen om 'erin te komen'. Maar het is een inspanning die beloond wordt.
Een groene bloem speelt zich - 1600 pagina's lang - af in 1895 en is het verhaal van Adrian Mayfield, een 16-jarige jongen die op zoek naar geld en liefde in de Londense wereld van prostitutie, travestieten en herenliefde beland, een wereld waarin ook schrijver Oscar Wilde figureert. Hij wordt uiteindelijk hopeloos verliefd op kunstschilder Vincent Farley. Die relatie strandt aan het slot van het tweede deel, mede onder invloed van Farleys familie en diens eigen twijfels.
Het lot van Adrian staat centraal in deel 3. In hoeverre slaagt hij erin zijn (homoseksuele) hart te volgen in een tijd waarin dat volstrekt taboe was? De grote kracht van het boek is dat Zwigtman die vertwijfeling in al haar facetten weergeeft. Spiegeljongen is vooral een psychologische roman, die de lezer meeneemt in de gedachtenwereld van een jongen die zijn eigen identiteit zoekt.
Het is een odyssee die hij bijna moet bekopen. Een waar hoogtepunt is het intense deel waarin tot in de kleinste details wordt beschreven hoe Adrian wordt gemolesteerd, meer dood dan levend in het ziekenhuis belandt en langzaam maar zeker zichzelf hervindt. Of beter: vindt.
Hoe het Vincent Farley verder vergaat, raakt wat op de achtergrond. Zwigtman heeft dat mooi opgelost door te eindigen met een lange brief van Vincent, die een aantal zaken in het juiste perspectief zet. Het is een waardige kroon op wat als als een bijzondere literaire prestatie mag worden beschouwd.
Afgelopen zaterdag vertelde Zwigtman in de PZC in een uitgebreid interview over de trilogie:
Off topic maar het ziet er hier ook prima uit dat Issuu :-)
BeantwoordenVerwijderen@Edwin Inderdaad fijn spul, een flinke stap voorwaarts ten opzichte van Scribd. Ga het dan ook zeker vaker gebruiken en zie er ook wel wat verdergaande mogelijkheden in.
BeantwoordenVerwijderen