Moke in Goes: smeltende scepsis

Moke signeert na afloop van het optreden in Goes (meer foto's)

Voorafgaand aan het slotnummer bedankte, Moke-gitarist Phil Tilli het publiek. Hij noemde Goes 'het best bewaarde geheim van Nederland', prees de plaatselijke culinaire kwaliteiten, omschreef Zeeuwen als 'een mooi volk' en sloot af met de woorden: 'Moke houdt van Zeeland'.

De vraag is: houdt Zeeland ook van Moke? Aan de publieke belangstelling af te meten wel. Podium 't Beest in Goes was gisteravond, zoals dat heet, stijf uitverkocht. De zaal bleek zo overvol, dat je je zelfs afvroeg of de brandweernormen niet in het gedrang kwamen. Moke is dus populair, ook in Zeeland, ondanks de wat lauwe reactie op het onlangs verschenen album The Long And Dangerous Sea, na het sterke debuut Shorland (2007).

Toch reageerde het Goese publiek aanvankelijk wat afwachtend. Ik betrapte mezelf ook op enige scepsis. Bij Moke moet je blijkbaar iets overwinnen. Misschien komt het door de hele uitstraling van de band: de kleding, de bestudeerd-nonchalante coiffures, die malle Grolsch-reclame, de cool bedoelde blikken, de spots die bewust veelal van achteren op de groep schijnen waardoor de bandleden overkomen als duistere gestalten met halo's rond de hoofden. Moke oogt meer als een zorgvuldig bedachte act, een concept, dan als een organisch gegroeide band.

Toch moet die lichte weerstand het uiteindelijk afleggen tegen de muzikale kwaliteit. Moke is toch, eerst en vooral, een uitstekende band, die weet hoe je een goede show moet neerzetten, met de epische songs The Long Way en Lament als hoogtepunten. De zinderende uitvoering van Here Comes The Summer deed bij mij het laatste restje scepsis wegsmelten. Inderdaad, een 'oud' nummer, want het nieuwe werk overtuigt toch nog net wat minder. De assocatie met Echo & The Bunnymen is soms wel erg nadrukkelijk.

Na afloop nam het vijftal alle tijd om te signeren en fans te woord te staan. Geen pose, maar normale, vriendelijke jongens, blij met de aandacht en content met een geslaagd optreden. Net zoals dat dankwoordje van Phil Tilli - hoewel mogelijk bij elk optreden in diverse varianten herhaald - toch opvallend gemeend klonk.

Onaards goed album Nuff Said

Net op het moment dat ik me begon af te vragen of Nuff Said nog met een nieuwe plaat zou komen - de vorige (Ebony & Ivory) was alweer van 2006 - ligt er nu Supernatural.
Het album wordt zaterdag officieel gepresenteerd in Amsterdam, maar Zeeland had afgelopen weekeinde feitelijk al de primeur met de pre release party in De Spot in Middelburg.

Ik ben altijd wel gecharmeerd geweest van de muziek van de in Zeeland gewortelde band, maar Supernatural overtreft wat mij betreft ruimschoots wat het trio tot nu heeft gedaan. Onder het dozijn zeer gevarieerde nummers op het album zit geen enkele zwakke broeder. Opener Lake Hotel zet onmiddellijk de toon en laat horen wat de voornaamste (bovennatuurlijke?) kracht van Nuff Said is: een pakkend, maar relatief onschuldig couplet als opmaat naar een onweerstaanbaar, soms zelf overdonderend refrein, dat het hele nummer in een nieuw licht zet. Rock And Roll is er ook zo'n mooi voorbeeld van.

Hoogtepunten? Heb je even? Het verfijnde These Three Chords bijvoorbeeld, het ijzersterke titelnummer, het catchy Happiness, het reeds genoemde Rock And Roll, het melancholische Miss The Rain, de afsluitende Pixies-imitatie Wrecking Ball - kiezen is lastig. En dat allemaal in een glasheldere productie, maar dat zijn we inmiddels gewend bij alles waar drummer Willy Berrevoets betrokken is.

Het optreden in De Spot maakte duidelijk dat de nummers ook live meer dan overeind blijven. Ze werden met verve gebracht. Buitengewoon knap trouwens hoe Nuff Said met minimale middelen - gitaar, bas, basisdrumstel - een heel breed en gelaagd geluid weet neer te zetten. Dat is vooral te danken aan zanger en gitaarvirtuoos Marijn Slager, die met ogenschijnlijk gemak de onwaarschijnlijkste geluiden uit zijn instrument weet te toveren.

Hierbij nog wat beelden van het Spot-optreden, waarbij ook het aloude prijsnummer Lekker Dieng voorbij kwam.