Hoog niveau op Scheldepop

De eerste voorronde van Scheldepop, een maand geleden, was al van een verheugend niveau. Dat werd zaterdag tijdens de tweede voorronde, in skihal Snowbase in Terneuzen, nog eens overtroffen. Ruimschoots zelfs.

Alle acht geselecteerde bands hadden, wat mij betreft, een plaats op het festival verdiend. De vier gelukkigen waren: Excused (die aan het begin van de avond nog vrijwel zonder publiek speelde, maar deed alsof de zaal bomvol was), Francis Levoy (uit Terneuzen zelf), Groover en A New Dawn.

Die keuze was even verdedig- als aanvechtbaar. Want geen van de vier bands misstaat op Scheldepop, maar tegelijk is het jammer dat bijvoorbeeld het hiphopkwartet Dikke Vandalen het net niet redde, terwijl de vier een zeer energiek en overtuigend optreden gaven, inclusief een freestyle op basis van door het publiek aangereikte trefwoorden (iets met Zeeuwse bolussen).

En wat te denken van Kayleigh, singer-songwriter van Amerikaanse origine, die duidelijk een groot talent is, maar helaas toch niet goed genoeg werd bevonden voor Scheldepop. Het zou me niets verbazen als we binnenkort nog - via andere wegen dan - meer van haar gaan horen.



Zie hier voor beelden van achtereenvolgens Excused en het evenmin misselijke ENGO.

Met Borsato op de bühne

(foto: Loe Beerens)

Geen alledaagse klus voor een verslaggever: Marco Borsato interviewen, met het oog op zijn komst naar Concert at Sea, eind juni. De afspraak was gistermiddag in het Sportpaleis in Antwerpen, enkele uren voor zijn achtste en voorlaatste concert aldaar.

Neerlands succesvolste muzikant bleek te zijn zoals vermoed: uitermate vriendelijk, open, eerlijk. Hij gaf, als introductie, een rondleiding rond en op het ronduit machtige decor van de Wit Licht-concerten, 900 vierkante meter groot. Vijftien vrachtwagens schijnen ervoor nodig te zijn geweest, 152.000 (!) led-lichtjes zijn erin verwerkt. Echt indrukwekkend, ook in een lege en verlichte zaal.

Borsato stelde zelf voor het interview maar 'op de bühne' te houden. Hij liet de verslaggever plaatsnemen op de witte kruk waarop hij veelal zijn ballads zingt en ging zelf op de grote witte vleugel zitten. Een memorabele gewaarwording: interviewen op een immens podium, met 17.000 denkbeeldige toeschouwers.

Het gesprek ging over zijn successen, over de voortdurende drang tot artistieke vernieuwing, over Bløf, over Concert at Sea, over het optreden op festivals, over Zeeland, over zijn filmdebuut, over War Child, over de toekomst, over het opmerkelijke verschil tussen het Nederlandse en het Vlaamse publiek, over optreden en emoties, over thuiskomen. Borsato vertelde zonder terughoudendheid, zorgvuldig formulerend.

Het interview verschijnt binnenkort in de PZC. Bij wijze van preview alvast een citaat, over zijn voornemen om de rest van het jaar - afgezien van Concert at Sea - flink wat gas terug te nemen:

Je kunt nooit echt van een rustjaar spreken in mijn geval, maar temporiseren is een beter woord. Ik ga naar de Brouwersdam toe, doe hier of daar misschien nog een gastoptreden, maar ik zal de frequentie wel iets naar beneden bijstellen. Ik moet gewoon ook een beetje recupereren, lichamelijk en mentaal, van datgene wat we het afgelopen jaar gedaan hebben. Het was een heel pittig jaar, extreem succesvol, maar ook ik ben een mens van vlees en bloed. Dat zing ik tijdens Wit Licht en dat is ook echt zo. Mensen dichten mij wel eens de status van Superman of superheld toe, maar ik ben een mens als ieder ander en moet herstellen en dingen verwerken. Ook succes moet je soms verwerken.

Filmfestival met Zeeuws tintje

Gaat Film by the Sea vreemd? Je zou het bijna denken als je nu Breda bezoekt. Leo Hannewijk van het Vlissingse evenement heeft nu ook daar, in verbazingwekkend korte tijd, een festival opgezet. Iets korter weliswaar - vijf in plaats van tien dagen - met zeker niet met minder ambities. Onder de medewerkers zijn ook diverse Film by the Sea-mensen en er zijn meer kleine dwarsverbanden. Zo wordt de nieuwe MustSee-bioscoop in Breda, waar het festival gisteravond werd geopend, bestierd door Peter Serneels, voorheen bedrijfsleider bij CineCity in Vlissingen.

Toch is het International Film Festival Breda echt iets anders. Niet opgezet als nevenvestiging van Vlissingen, maar op verzoek van de gemeente Breda, die er - enthousiast geworden door Film by the Sea - samen met de provincie ook flink wat geld in heeft gestoken. Nadrukkelijk door de overheid gedragen dus. Verder wil het IFFB zich profileren door zich vooral te richten op nieuwe media en beeldcultuur, terwijl FbtS film & literatuur als core business heeft. En de sfeer in Vlissingen blijft toch iets bijzonders.

De opening had een imposant hoogwaardigheidsbekledersgehalte, met onder anderen prins Constantijn, prinses Laurentien, minister Plasterk, een stoet aan staatssecretarissen, representanten van provincie en gemeenten (ook uit Zeeland) en een schier eindeloze reeks Bekende en Minder Bekende Nederlanders. De dresscode 'feestelijk' bleek zeer ruim geïnterpreteerd te zijn en had net zo goed 'alles mag' kunnen luiden. Film by the Sea luidt het festival altijd black tie in en toch heeft het wel wat dat tout Zeeland zich één keer per jaar massaal in smoking en galajurk hijst.

Wim Hofman 2.0

Kijk, da's mooi. Schrijvers die met hun tijd meegaan. Bij de Vlissingse auteur Wim Hofman zou je het misschien niet direct verwachten, maar ook hij is aan het bloggen geslagen: Wim's Blog. ,,Een blog is misschien een betere invulling van Wim's website dan de oude, nogal statische versie", zo luidde de verklaring in het eerste bericht. Behalve Hofman zelf fungeert zoon Maarten als 'bijdrager' (nieuw woord?).

Een weblog is, zeker voor een schrijver, een ideaal uithangbord. Kleine Hofman-nieuwtjes krijgen op deze manier een eigen podium: een gedicht dat ergens is opgenomen, een vermelding in het Wimmen-boek van Wim Daniëls, maar ook bijvoorbeeld de 'primeur' van het omslag van - en inmiddels ook al een eerste gedicht uit - de nieuwe dichtbundel van Hofman, die in juni verschijnt onder de even opvallende als mooie titel Op zekere dag ziet u plotsklaps de ware liefde.

Binnenkort Wim Hofman ook op Twitter?

Bløf: op het verkeerde been?

Wie Vandaag, de nieuwe single van Bløf, hoort is toch even verrast. Zeker, het is onmiskenbaar de Zeeuwse band - vintage Bløf, zoals bassist/tekstschrijver Peter Slager het nummer zelf noemt - maar veel steviger dan je als voorbode van het komende album April zou verwachten.

April is, zoals inmiddels algemeen bekend, het tweede deel van het tweeluik dat het samen met Oktober vormt. Een akoestisch dubbelalbum, opgenomen in Ierland tijdens wat de Pickering-sessies zijn gaan heten. Het eerste deel was tamelijk donker, April wordt luchtiger van toon. ,,Op dit album zetten we koers naar de toekomst. Het is een plaat vol geloof, hoop en liefde", heeft de band aangekondigd. Maar niettemin: nog steeds akoestisch, en elk nummer in één take opgenomen.

Het redelijk stevige Vandaag, dat ook al in de huidige theatertournee wordt gespeeld, komt duidelijk niet uit die reeks. De eerste reacties van fans op de single zijn vooral opgetogen, als een soort bevrijding na het 'zware' Oktober.

Toch lijkt het erop dat ze enigszins op het verkeerde been worden gezet, want het nummer is - waarschijnlijk - niet representatief voor April. Vandaag is ontstaan ter gelegenheid van het vertrek van manager Frank van der Meijden en zou wat stijl betreft eerder op de toekomstige rockplaat (streefdatum: najaar 2010) passen, maar de band vond het 'een beetje gek' om het nummer pas twee jaar na dato uit te brengen. Daarom is het een bonustrack op April geworden. En de single dus.

Ondertussen groeit wel de nieuwsgierigheid naar het album. Op 3 april komt het uit.

Zeeuwse Vrouwen

Mede door de ruime publiciteit waren de verwachtingen rond de voorstelling Zeeuwse Vrouwen van Theaterproductiehuis Zeelandia hooggespannen. Die worden behoorlijk waargemaakt. Knap zoals vier van de zeven losse verhalen uit het - voor de gelegenheid opnieuw uitgegeven - boek van Kees Slager met elkaar zijn verweven. Knap ook zoals met kleine gebaren of symbolische handelingen zonder woorden heel veel wordt gezegd.

De herkenbaarheid is de grote kracht van de voorstelling. Bij de première donderdag in Goes zag je veel bezoekers - vrouwen vooral - elkaar aanstoten of instemmend knikken, omdat ze iets van zichzelf, hun moeder of grootmoeder herkenden. In die zin zijn het universele verhalen, die samen een tijdsbeeld schetsen. Verhalen van sterke vrouwen, van grootse eenvoud, van bewonderenswaardige kracht en onverzettelijkheid. En dat af en toe toch ook weer gemengd met hedendaagse elementen, zoals Anouks Girl als openingsnummer.

Honderd minuten zonder pauze vergt overigens wel veel van de kijkers. De liedjes - hoe mooi ook gezongen - zouden juist aan kracht winnen als er alleen maar een couplet en/of refrein zou worden gebracht, in plaats van regelmatig compleet. En het spel van de vier actrices overtuigt, mij tenminste, vaak maar niet altijd. Dat neemt niet weg dat Zeelandia weer iets bijzonders tot stand heeft gebracht.



Nog te zien tot en met 4 april, in Zeeland en elders. Zie speellijst.

My Town

Geestige, pretentieloze videoclip bij My Town, de nieuwe single van Racoon. De band had fans opgeroepen videobeelden van hún stad in te sturen en een groot aantal fragmenten daarvan is gebruikt voor de clip.

Tussendoor zien we beelden van de band in Goes, waar het kwartet vandaan komt en waar - als we Kloetinge er voor het gemak ook toe rekenen - drie van de vier nog steeds wonen. Herkenbare beelden: Racoon op de Grote Markt, in het Vuilstraatje, bij het (niet echt gelijkende) graffiti-portret van de band op de kunstschutting langs de Piet Heinstraat.

En het blijft een lekker nummer, een van de betere van het jongste album Before You Leave.

Spooknoot van Station Zuid

In de mooie schouwburg in Tilburg ging gisteravond de nieuwe productie van Station Zuid, het danshuis voor Zuid-Nederland (waaronder Zeeland), in première: Ghost Note. Sinds de oprichting van het danshuis, ruim drie jaar geleden, heb ik de meeste voorstellingen gezien, maar deze is zonder meer de aantrekkelijkste.

Bijzonder is de combinatie met jazzmuziek, die deels live wordt gespeeld door vier musici, onder leiding van trompettist Jeroen Doomernik. Musici en dansers voelen elkaar goed aan. Er is volop interactie. Ze zwepen elkaar op. Af en toe wordt er geïmproviseerd, aan beide kanten.



Maar wat vooral ook indruk maakt is de energie en het plezier in de voorstelling, precies ook wat choreograaf Václav Kunes voor ogen stond. Er wordt door de vier mannen en vier vrouwen - afkomstig uit vier continenten - met overgave gedanst, aanvankelijk ingetogen maar later steeds uitbundiger, gedreven door de muziek.

Tijdens de borrel na afloop van de première speelde het jazzkwartet in de foyer van het theater vrolijk door, waarbij de dansers uit de voorstelling improviseerden, tot genoegen van het publiek:



Ghost Note is morgenavond (woensdag) te zien in De Mythe in Goes en vrijdag 8 mei in de Stadsschouwburg Middelburg.

Eerste voorronde Scheldepop

De eerste voorronde van Scheldepop, gisteravond in skihal Snowbase in Terneuzen, was van een hoog niveau. Dat mocht ook wel worden verwacht, want de kandidaten waren geselecteerd uit maar liefst 120 bands - vanuit het hele land - die wilden meedingen naar een plek op het Zeeuwse festival. Daarvan zijn er zestien gekozen. Die strijden nu, verdeeld over twee avonden, om in totaal acht podiumplaatsen. Gisteren gingen de eerste vier naar SoulLab, Elly Kellner, Johnny Stardust en Tuxedo Bandido.

Het niveau was in elk geval zo hoog dat de goede, talentrijke Zeeuwse bands Ocean's Edge en SideWalkStone het duidelijk moesten afleggen. Merkbaar minder ervaring dan de anderen, te magere podiumpresentatie, maar niettemin beloften voor de toekomst. Een aangename verrassing uit eigen provincie was Rumble Fist, dat met een overdosis postpunkkabaal onder leiding van de grungende Marnix de zaal wist te overtuigen, al was het net niet genoeg om een plek op Scheldepop te bemachtigen.

Rumble Fist.

Tuxedo Bandido doorstond wel de voorronde, hoewel het pas het tweede optreden was van het Walcherse trio, na het debuut drie maanden geleden in De Piek. Ook de in Zeeuws-Vlaanderen neergestreken Elly Kellner, singer-songwriter met ervaring in binnen- en buitenland, bleef glansrijk overeind.

De grote verrassing van de avond was Johnny Stardust, een op het oog nog piepjong Brabants drietal, dat onbevangen en met branie uiterst pakkende muziek maakt die dikke knipogen vertoont richting de Arctic Monkeys en anders Britse bands. Onweerstaanbaar.

De tweede voorronde is op zaterdag 28 maart, opnieuw in Snowbase, vanaf 18.00 uur. De toegang is gratis.