Een naam om te onthouden

Dit is iemand om de komende tijd in de gaten te houden: Patrick Le Duc. Singer-songwriter uit Goes, voorheen bekend van de band Sonarphonic, maar tegenwoordig solo aan de slag.

Hoewel, solo? Onder anderen Paskal Jakobsen en Peter Slager van Bløf werken mee aan zijn album Square Moods, dat volgend jaar moet uitkomen. Martijn Bosman drumt op de plaat. Daarnaast heeft Le Duc onlangs al een live-band gevormd, die bestaat uit gitarist Angelo de Rijke (sinds kort ex-Anouk, nu ook actief bij Christiaan Hof), drummer Edwin van der Burgt en bassist Kai Liebrand.

Dat zijn namen die verwachtingen scheppen. De vorderingen van het album zijn onder meer te volgen via de Hyves-pagina van Patrick le Duc en via zijn Twitter-kanaal. Een oordeel is nog onmogelijk te geven, maar als muzikale invloeden wijst hij zelf onder anderen Gemma Hayes, Lenny Kravitz, Paul Weller, Chris Cornell, Tim Christensen, Counting Crows en Tom Waits aan. En daar kun je mee thuiskomen.



Paskal Jakobsen en Peter Slager zijn overigens niet de enige Bløf-leden die momenteel samenwerken met anderen. Toetsenist Bas Kennis droeg bijvoorbeeld bij aan het cd-tweeluik van VanVelzen en produceerde Welcome The Sun van Stevie Ann.

Vooral Jakobsen manifesteert zich ook steeds meer solo. Op Twitter, in diverse interviews - die voorheen standaard door ten minste twee bandleden samen werden gedaan - maar ook door prachtige akoestische achtertuinversies van Bløf-nummers op YouTube te zetten, zoals deze en deze. Warm aanbevolen.

Scheldepop: top of flop?

Moet je een popfestival dat goed in elkaar stak, waar de sfeer prima was en waar geweldige optredens waren, maar waar ook te weinig mensen op afkwamen, een succes noemen of een fiasco?

Het is een lastig te beantwoorden vraag na twee dagen Scheldepop in Terneuzen. Wie zijn oor te luisteren legde bij de bezoekers, de artiesten, de sponsors en de vrijwilligers, hoorde vrijwel alleen maar waarderende woorden. De organisatie zal echter met weinig vrolijke gezichten de financiële eindbalans opmaken. Daarvoor was de opkomst, mede als gevolg van het slechte weer op zaterdag, te gering. In totaal 2000 bezoekers, wordt gezegd, met een optimistische blik. Het gros bestond echter uit mensen die functioneel aanwezig waren of op uitnodiging van bijvoorbeeld sponsors; het aantal echt betalende belangstellenden bleef zeer beperkt. En dat kan onmogelijk goed worden gemaakt met de drankomzet.

En wat misten de thuisblijvers? Toch veel, zoals een overdaad aan talent op de popstage en in het Popaanzee-tentje, maar vooral een aantal mooie optredens op het hoofdpodium. Daar stonden diverse grote namen, die zich niets aantrokken van de niet zo heel massale belangstelling en met overgave speelden. Met name: Voicst, VanVelzen, Ellen ten Damme en - net als vorig jaar - Hans Dulfer, ditmaal samen met dochter Candy.

De organisatie van Scheldepop is altijd ambitieus geweest, wil groot worden en op termijn ook internationale artiesten naar Zeeuws-Vlaanderen kunnen halen. Duidelijk is nu wel dat dat in de huidige opzet niet haalbaar is. Daarvoor is de programmering te breed, staan er te veel namen uit te uiteenlopende genres.

Fans van, bijvoorbeeld, VanVelzen hebben waarschijnlijk weinig met Dulfer en al helemaal niets met de vele dance-acts die er ook geprogrammeerd staan (en nogal wat kabaal maken). Omgekeerd laten dancefreaks een festival waar ook, bijvoorbeeld, Het Goede Doel speelt snel links liggen. In elk geval als er toch een behoorlijke toegangsprijs (30 euro per dag) wordt gerekend. En zeker in economisch mindere tijden, waarin muziekliefhebbers sneller worden gedwongen duidelijke keuzes te maken uit het uitdijende aanbod.

Het zou zonde zijn als de organisatie van Scheldepop nu de handdoek in de ring gooit. De afgelopen twee jaar is al gebleken dat sponsors en overheden bereid zijn een grootschalig popevenement in Zeeuws-Vlaanderen te steunen. Met een smallere, maar afgewogen, heldere en hoogwaardige programmering - desnoods terug naar één dag - moet het mogelijk zijn om ook het publiek enthousiast te krijgen.

En na twee dagen ploeteren op een zompige weide zou wat mij betreft een verhard festivalterrein (parkeerplaats bij de skihal?) ook geen slecht idee zijn.

Concert at Sea

Afgelopen weekend was de vierde editie van Concert at Sea op de Brouwersdam. Het werd een waar muziekfeest. Zelden heb ik bezoekers (2x40.000) én artiesten zo euforisch gezien.

En wie bijvoorbeeld het gastenboek van het festival leest, stuit ook op alleen maar lovende verhalen. (En op veel klachten over de (stank van de) wc's, maar als dat bij zo'n groot festival op een plek zonder enige faciliteiten het enige kritiekpunt is, dan is dat een goed teken.)



De programmering van het festival sluit niet echt aan bij mijn muzieksmaak, maar dat maakt bij Concert at Sea weinig uit. De plek en de sfeer - heel anders dan bijvoorbeeld bij Pinkpop en vergelijkbare festivals - zorgen ervoor dat iedereen een geweldige dag (dit jaar zelfs twee) heeft. Ook een kritische journalistenblik kan daar weinig aan afdoen. Hoe je ook over bijvoorbeeld Borsato denkt, daar op die dam overtuigde hij zelfs de grootste scepticus.

Opvallend was hoe vaak in die twee dagen de naam Zeeland viel. Vrijwel elke artiest had het er op of achter het bühne over en de naam van de provincie stond prominent boven het enorme podium, om maar te onderstrepen hoezeer het festival bijdraagt aan de promotie van Zeeland.

De vraag is wel: hoe nu verder. Groter kan Concert at Sea eigenlijk niet meer (de organisatie laat al doorschemeren volgend jaar terug te gaan naar één dag) en het wordt lastig om met verrassende namen op de proppen te komen. Racoon, VanVelzen, IOS, Ilse DeLange en uiteraard mede-organisator speelden niet voor het eerst op de Brouwersdam.

Een trekker als Borsato vind je niet zo snel. Buitenlandse acts van naam zijn vrijwel onbetaalbaar. In eigen land is de keuze beperkt. Guus Meeuwis zou kunnen, Anouk ook, Kane wellicht, maar dan houdt het eigenlijk wel op. Benieuwd waar de organisatie in 2010 mee op de proppen komt.

Galerie Verhagen

Jan Mulder opent vanavond in de Sint Jacobspassage in Vlissingen de tijdelijke Galerie Verhagen. Er zijn zo'n veertig schilderijen te zien van Hans Verhagen, van begin jaren tachtig tot nu, zodat een mooie overzichtstentoonstelling is ontstaan. Geopend tot en met 17 juli

De expositie is onderdeel van het Hans Verhagen Festival, waarmee Vlissingen de inmiddels 70-jarige dichter, beeldend kunstenaar, televisiemaker en P.C. Hooftprijs-laureaat eert. En terecht.

Morgen in de PZC een interview met Verhagen. ,,Zo’n prijs is uiteindelijk toch flauwekul allemaal", zegt hij daarin onder meer.