Mede door de ruime publiciteit waren de verwachtingen rond de voorstelling Zeeuwse Vrouwen van Theaterproductiehuis Zeelandia hooggespannen. Die worden behoorlijk waargemaakt. Knap zoals vier van de zeven losse verhalen uit het - voor de gelegenheid opnieuw uitgegeven - boek van Kees Slager met elkaar zijn verweven. Knap ook zoals met kleine gebaren of symbolische handelingen zonder woorden heel veel wordt gezegd.
De herkenbaarheid is de grote kracht van de voorstelling. Bij de première donderdag in Goes zag je veel bezoekers - vrouwen vooral - elkaar aanstoten of instemmend knikken, omdat ze iets van zichzelf, hun moeder of grootmoeder herkenden. In die zin zijn het universele verhalen, die samen een tijdsbeeld schetsen. Verhalen van sterke vrouwen, van grootse eenvoud, van bewonderenswaardige kracht en onverzettelijkheid. En dat af en toe toch ook weer gemengd met hedendaagse elementen, zoals Anouks Girl als openingsnummer.
Honderd minuten zonder pauze vergt overigens wel veel van de kijkers. De liedjes - hoe mooi ook gezongen - zouden juist aan kracht winnen als er alleen maar een couplet en/of refrein zou worden gebracht, in plaats van regelmatig compleet. En het spel van de vier actrices overtuigt, mij tenminste, vaak maar niet altijd. Dat neemt niet weg dat Zeelandia weer iets bijzonders tot stand heeft gebracht.
Nog te zien tot en met 4 april, in Zeeland en elders. Zie speellijst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten