De rol van feestvarken ligt hem niet en ook het tamelijk sfeerloze zaaltje in het Letterkundig Museum in Den Haag draagt weinig goeds bij aan de stemming. Desondanks was het een memorabele bijeenkomst, de uitreiking van de P.C. Hooftprijs vanmiddag aan Hans Verhagen. En vooral omdat het Verhagen was. Zeeuw natuurlijk, maar ook - als non-conformist in de Nederlandse letteren - een gewaagde keuze, die niet helemaal strookt met het wat deftige imago van de prijs. Misschien scheelt het dat onder anderen Henny Vrienten dit jaar in de jury zat. (Lees het juryrapport hier.)
Het liefst had Verhagen gezien dat de organisatie 'een paar hele goeie dichters' had uitgenodigd voor de invulling van het programma, zei hij vorige week in een interview in Vrij Nederland ('Néé, riepen ze angstig - alsof ik de Mexicaanse griep binnen wilde halen'). Het werd nu onder meer een multimediale presentatie van Hans Keller, met diverse fragmenten - en dat deed zeker de omvangrijke Zeeuwse vertegenwoordiging goed - uit de film Trap naar zee (1975), over de Leeuwentrap in Vlissingen. Lantvanbelogte heeft beelden.
Op Verhagens verzoek trad Mark Lotterman (luister) met zijn band op, vier nummers lang. Bijzondere, soms verademende muziek. Een mini-popconcert - dat was waarschijnlijk nog niet vertoond tijdens de 57 voorgaande uitreikingen van de P.C. Hooftprijs. Lotterman en Verhagen hebben in het verleden samengewerkt, zoals in het nummer Mystiek Chicago (mp3).
En Verhagen, die bleef uiteraard zichzelf. Had ook geen dankwoord. Zei alleen met zogenaamd gebroken stem dat hij 'zo ontroerd' was, om vervolgens zijn jongste gedichten voor te lezen. Als bewijs van zijn onverminderde poëtische kracht. Zoals in '(ergens anders)':
(...)
Met al mijn lyrische geneeskracht
heb ik nog geen enkel wezen
van het sterfbed teruggebracht
Mooi weer spelen was alles wat ik deed
en mijn lievelingen gaven evengoed de geest
Ooit zullen haar ogen mij hebben gezocht
maar ik moet ergens anders zijn geweest
Geen opmerkingen:
Een reactie posten