En dat wil wat zeggen, want Never Be Scared/Don't Be A Hero, de tweede cd van Moss na The Long Way Back (2007), brengt heel wat teweeg: juichende recensies, een ware buzz onder muziekliefhebbers. Dat is een mooie erkenning voor de Zeeuwse frontman Marien Dorleijn, die al sinds eind jaren negentig blijk geeft van bijzondere muzikale kwaliteiten, eerst onder de naam Nimbus (winnaar Zeeuwse Belofte 1999) en sinds 2003 als Moss.
The Long Way Back was al een mooi debuut. Fraaie, meerstemmige nummers, met echo's uit de verre pophistorie, met vooral Beatles als onmiskenbaar referentiepunt. Never Be Scared... is echter een grote stap voorwaarts. Moss, Dorleijn vooral, klinkt veel onbeschroomder. De bijna fluisterzang en de singer-songwriteraanpak van enkele jaren geleden hebben plaats gemaakt voor voluit zingen en een duidelijk bandgeluid. Er zijn meer eigentijdse invloeden herkenbaar. De associatie met Fleet Foxes is bijvoorbeeld bijna onontkoombaar, maar ook bands zoals Animal Collective en Grizzly Bear hebben hun sporen nagelaten.
Maar vooral is Never Be Scared... een heerlijke, uiterst sfeerrijke (hallucinerend bijna) plaat. De eerste single I Like The Chemistry is al veelzeggend: tijdloze melodie, uitgebalanceerde samenzang, bijna een instant-klassieker. Het album staat er vol mee. Luister bijvoorbeeld eens naar The Comfort of I Apologise (Dear Simon). Of naar Silent Hill, dat gisteravond in een versie van acht minuten de climax van het optreden vormde.
Moss zal ongetwijfeld terugkeren in veel eindejaarslijstjes van veel popvolgers. In elk geval in die van mij.
Moss treedt op 9 januari op in De Spot in Middelburg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten