De beste albums van 2009

Aangezien iedere muziekliefhebber tegenwoordig in december met zijn jaartoptien komt, wil ik - net als vorig jaar - niet achterblijven. Daarom hier mijn lijstje met de beste albums van 2009. Opnieuw met een heel groot voorbehoud, want ik loop vaak een paar maanden achter, vooral als het om platen uit de independent-hoek gaat. Ik moet bijvoorbeeld nog The XX, Grizzly Bear, Animal Collective, The Horrors en The Low Anthem horen, om maar wat albums te noemen die nu veelvoudig opduiken in de eindejaarslijstjes van - al dan niet zelfbenoemde - kenners.

Wat opvalt is het grote aantal excellente Nederlandse platen dat dit jaar verscheen. Ook in mijn lijst staan er een paar  (Moss, De Staat - Kyteman viel net buiten mijn toptien). En dan ken ik die van onder anderen Anne Soldaat, Johan en Coparck nog niet. De Zeeuwse inbreng was in 2009 ook niet verkeerd. Moss en Nuff Said - allebei geworteld in Zeeland - leverden fantastische albums af, maar ook die van Danny Vera (Pink Flamingo) en Bløf (April) waren allerminst verkeerd.

De lijst:

1. Muse - The Resistance
Muse overtreft zichzelf, ook in bombast, maar doet dat zo ongelooflijk meeslepend, dat ik er als een blok voor ben gevallen. Om met Eric Corton te spreken: ,,Het is kitsch, maar wel fantastische kitsch."

2. Moss - Never Be Scared/Don't Be A Hero
Marien Dorleijn en de zijnen overtuigden in één klap de vaderlandse muziekpers en vervolgens de rest van Nederland. Zie eerdere post.

3. Arctic Monkeys - Humbug
De opwinding van de eerste twee albums is wat geluwd. De schoonheid van Humbug, de derde van de Artic Monkeys, ontvouwt zich pas geleidelijk, maar slaat uiteindelijk onverbiddelijk toe. Alleen al de single, Crying Lightning, is goed voor (weer) een hoge notering in deze lijst.

4. Editors - In This Light On This Evening
De band van Tom Smith verdient de prijs voor de grootste muzikale ommezwaai van 2009: van gitaar naar synthesizer. Riskant, maar het pakte heel goed uit, wat mij betreft. En live zelfs nog beter. Papillon is wat mij betreft de song van het jaar.

5. Nuff Said - Supernatural
Tjonge, wat zijn die Zeeuwen toch goed. Op het podium én op de plaat. Zie mijn eerdere bespreking.

6. White Lies - To Lose My Life
Je houdt van ze of je verguist ze. Mij had het trio wel te pakken dit jaar, zeker na hun optreden in de tent van Pinkpop. Ik vrees een beetje dat het bij deze ene plaat blijft, maar het was in elk geval erg leuk zolang het duurde.

7. Wilco - Wilco
Heb wat moeten wennen aan deze band, maar niet zonder resultaat. Hun jongste plaat kon me ook weer zeer bekoren. Helaas nog altijd niet live gezien.

8. De Staat - Wait For Evolution
Ineens waren ze er, voor mijn gevoel, met die pakkende single The Fantastic Journey Of The Underground Man. De rest van het album bleek van een net zo hoog niveau. En op Pinkpop waren ze erg overtuigend.

9. Depeche Mode - Sounds Of The Universe
Als onvoorwaardelijke fan van (bijna) het eerste uur is het vooral geweldig dat de band nog steeds platen maakt. En die laten zich niet meer objectief beoordelen. SOTU is, dat hoor ik dan wel, zeker niet hun beste, maar allerminst Depeche Mode-onwaardig. En live zijn ze nog altijd ijzersterk.

10. Franz Ferdinand - Tonight
Dat debuut uit 2004 zullen ze wel niet meer overtreffen, maar Tonight is wat mij betreft een zeer verdienstelijke FF-plaat. Draai bijvoorbeeld Ulysses of No You Girls en je bent al snel verkocht.