Begin theatertournee Bløf

Het is eigenlijk niets voor Bløf. Terwijl de vier toch als perfectionisten bekend staan, waren ze gisteravond in de Stadsschouwburg Middelburg bij het begin van hun nieuwe theatertournee merkbaar niet optimaal voorbereid. Zanger Paskal Jakobsen erkende dat meteen, maar had - eerder deze week vader geworden van een zoon - een goed excuus. ,,Het is allemaal de schuld van Sem."

Inderdaad verliep lang niet alles vlekkeloos en werd het concert ineens omgedoopt tot 'try-out', maar de band is professioneel en ervaren genoeg om foutjes en kleine uitglijders vaardig en met een glimlach op te vangen (het vergeten deel uit Dansen Aan Zee vlak voor de pauze werd bijvoorbeeld na de pauze alsnog gespeeld). En bovendien, een wat minder geprepareerd Bløf is nog altijd bovengemiddeld goed.

Het is inmiddels de zesde theatertournee die het kwartet onderneemt. De band blijft zichzelf trouw. Dat betekent dat de muziek echt centraal staat. Het decor, met oosterse lampions als blikvangers, is bescheiden maar smaakvol. Er worden nauwelijks theatrale fratsen uitgehaald. Enige uitzondering is het mini-drumstel - waarvan Jakobsen zegt dat hij die alvast voor zijn zoontje heeft gekocht - die tijdens de toegift het podium wordt opgereden voor een hilarische polka-versie van Twee Koude Handen.

Twee Koude Handen is wel zo'n nummer dat zo'n theatertournee opnieuw de moeite waard maakt: een ouder Bløf-liedje dat enigszins in je herinnering is weggezakt om nu ineens in nauwelijks herkenbare vorm op te duiken. Er waren, naast vaste waarden zoals Dansen Aan Zee en Holiday In Spain, gisteren meer van dat soort momenten. Aloude stampers zoals Eén Dag Op De Grens en Bijna Waar Ik Zijn Moet reïncarneerden in ingetogen gedaanten, zonder iets van hun zeggingskracht te verliezen. Integendeel vaak.

De setlijst was een fraaie, 25-delige bloemlezing uit het repertoire vanaf Liefs Uit Londen (1997, het begin van het landelijke succes) tot en met de jongste hit, De Storm. Een van de opvallendste keuzes was Het Geeft Niet, een nauwelijks bekend Bløf-nummer dat in deze wat bluesy versie echter opvallend sterk klonk.

Net als recent tijdens de twee concerten van de band in de Heineken Music Hall (toen als duet met Wende Snijders), was Jacques Brels Laat Me Niet Alleen een hoogtepunt. Bløf putte nog meer, en met succes, uit andermans werk. Zeer verrassend was Ongerijmd, Gilbert O'Sullivans Nothing Rhymed maar dan in de vertaling van Jan Rot.

Het concert kreeg een waardige afsluiting met Het Is Laat. Het nummer is ook al ruim tien jaar oud, maar Paskal Jakobsen zong het ondanks - of misschien wel dankzij - de versevadervermoeidheid intenser dan ooit.

-------------
Bløf eerder deze week in De Wereld Draait Door over hun theatertournee: